© Koen Suidgeest
Koen Suidgeest (alumnus University of the Creative Arts)
'Ik maak foto’s en films. Mijn werk gaat over thema’s gerelateerd aan moederschap en kinderrechten. Ook werk ik regelmatig met onderwerpen gerelateerd aan de LHBTQ+ gemeenschap. Voor deze thema’s vind je me meestal in gebieden waar extreme armoede is, dus ik reis regelmatig en ook ver.
De balans tussen het creëren van bewegende en stille beelden is bij mij altijd delicaat geweest. Fotografie was een eerste passie, maar ze kwam langzaam in het gedrang door het maken van documentaire films. De laatste jaren heeft de fotografie haar plek echter weer terug veroverd in mijn leven. Na enkele exposities en een boek, durf ik me nu ook weer fotograaf te noemen.'
Je hebt het Expert Programma ‘ Een sterker portfolio – Identiteit & Storytelling’ onder leiding van Morad Bouchakour gevolgd. Waarom heb je voor dit programma gekozen, waar wilde je aan werken?
In de zoektocht naar balans tussen film en fotografie, miste ik een eigen gestructureerde aanpak. Anders dan mijn educatie als cameraman op de filmacademie, die lang genoeg geleden is om nog veel op film gedraaid te hebben, heb ik geen formele fotografische training. Juist het zoeken naar mijn eigen positie in een project, het ontwikkelen van een consistente beeldtaal, en het creëren van een narratieve lijn, zijn zaken waar ik in fotografie minder ervaring mee had. Er zijn natuurlijk overeenkomsten met het maken van documentaires, maar de nuance ontbrak. Dit Expert Programma – en Morad – waren heel goed voor me. Het forceerde me minder vluchtig te denken en een commitment voor de lange termijn aan te gaan met een onderwerp – iets dat ik in film al deed maar waar ik bij fotografie moeite mee had. En Morad erbij krijgen is een feestje. Hij heeft een heel andere stijl dan ik ambieer, maar ik voelde me altijd gesteund, gezien en gewaardeerd. Hij put uit een enorme ervaring en is innemend maar streng, een combinatie die bij mij goed werkt.
Je hebt tijdens het programma aan een specifiek project gewerkt ‘Not like you’. Wat laat je zien en hoe is het idee voor dit project ontstaan?
Mijn beelden uit landen in ontwikkeling maken vaak indruk op mensen. Maar kan ik dat ook in Nederland? Deze gedachte in combinatie met de pandemie, bracht me naar één van de grote vraagstukken in mijn leven: de relatie die ik heb met mijn vader. Mijn contact met mijn ouders liep altijd via mijn moeder, waar ik mee kon lezen en schrijven maar die ondertussen al meer dan tien jaar dood is. Aan de zijde van mijn vader staan is in de laatste periode niet altijd makkelijk geweest. Het was alsof ik hem opnieuw moest leren kennen. De relatie was cordiaal en liefdevol, maar ik zag eigenlijk voornamelijk zaken die we niet gemeen hadden. In mijn project met hem, Not Like You, gaan we samen op zoek naar wat we wél gemeen hebben. En verdomd, we lijken best veel op elkaar! Iets waar ik bang voor was maar nu trots op ben.
Het fotograferen gebeurt heel ongedwongen. Hij vindt het leuk en is een open boek. Soms geef ik hem ook de camera, maar daar voelt ie zich ongemakkelijk mee. En we nemen ook geluid op. Ik vraag hem dan naar het verleden of hoe hij zijn leven nu ervaart. Hij vertelt graag, komt soms met fascinerende en verrassende gedachten, en als bonus leren we elkaar steeds beter kennen. En ik ben blij met de beelden. Het is een nieuw soort werk voor mij, iets waar ik duidelijk in gegroeid ben.
Wat zijn jouw plannen en volgende stappen? Is het project afgerond en op welke manier zou je het naar buiten willen brengen?
We zijn nog niet klaar met maken. Ik mis nog beelden, heb nog vragen voor hem en ik wil dat hij mij ook vragen gaat stellen. Uiteindelijk denk ik aan een expositie, waarbij de beelden sporadisch vergezeld worden van korte stukjes gesproken woord. Zo maken we samen een hybride vorm die me toch weer in die balans tussen bewegend en stil werk zet, maar deze keer als gevolg van een bewuste keuze.
Wat zijn verder jouw toekomstplannen als beeldmaker?
In mijn hart ben ik een oude hippie en er is nog zoveel te doen! Dus stoppen is er nog niet bij. Ik verander wel in mijn aanpak, met name sinds ik enkele jaren geleden gevraagd werd om part-time masterstudenten te begeleiden bij Visuele Antropolgie aan de Universiteit van Leiden. Ik denk steeds meer na over representatie, participatie en mijn eigen rol in het narratief. Ik blijf doorgaan met wat ik doe, maar mijn werk wordt wel steeds persoonlijker. Daarbij zie ik ook een steeds grotere rol voor fotografie.
Op welke manier heeft deelname aan het Expert Programma, bijgedragen aan de ontwikkeling van het project of als beeldmaker in het algemeen?
Dit is mijn tweede expert programma bij de Fotoacademie. Beide keren ging ik naar mijn gevoel met sprongen vooruit in mijn praktijk als beeldmaker. Ik ervaar de sessies als enorm inspirerend en ik leer net zoveel van de projecten van de andere leden van het (kleine) groepje als van de gesprekken over mijn eigen werk. Daarnaast heb ik er een paar lieve vrienden aan over gehouden!
