© HJ Hunter
'Mijn hart klopt voor de fotografie en ik verdien mijn geld met het schrijven van (zakelijke) teksten. Beide disciplines komen samen in mijn autonome documentaire projecten, die werden gepubliceerd in De Volkskrant, Trouw, De Standaard en De Limburger. De liefde voor de fotografie was er altijd wel, maar pas in 2013 ben ik er serieus mee aan de slag gegaan. Zo werkte ik bijna vier jaar aan een multimedia project over een multireligieuze wijk, dat in het voorjaar van 2019 werd geëxposeerd in zowel Luik als Maastricht.'
Je hebt het Expert Programma ‘ Een sterker portfolio – Identiteit & Storytelling’ onder leiding van Morad Bouchakour gevolgd. Waarom heb je destijds voor dit programma gekozen?
Ik heb een goede docent gehad bij Forum Beeldtaal, die eerder les gaf aan de Fotoacademie in Eindhoven. Hij vertelde wel eens over de pittige opdrachten die studenten daar kregen. Dat wekte mijn interesse. Ik was al een tijdje gestopt met zijn lessen en had behoefte aan een nieuwe stimulans voor mijn verdere ontwikkeling. Tijdens het intakegesprek met de Fotoacademie bleek dat het expertprogramma met Morad het beste aansloot bij mijn interesses.
Je hebt tijdens het programma aan een specifiek project gewerkt, 'Once upon a time | Een roadtrip door het postindustriële hart van West-Europa’. Wat laat je zien en hoe is het idee voor dit project ontstaan?
Once upon a time is een portret van de geboortegrond van de industriële revolutie op het vasteland van Europa. In de jaren zeventig werd het een armoedige regio met een ongemakkelijke filmische schoonheid. Je zou het met enige fantasie het ground zero van het industriële tijdperk kunnen noemen. Ik heb het gebied tussen 2015 en 2021 vele malen bereisd en gefotografeerd. De laatste keer tijdens de cursus met Morad, om het project ook echt af te kunnen ronden met een boek. Rijdend door deze rauwe, ongepolijste stedelijke landschappen gebeurde het regelmatig dat ik op de rem trapte, omdat ik in mijn ooghoek iets zag dat me zo ongewoon voorkwam, dat ik er wel een foto van moest maken. Vaak was dat een ‘menselijk’ detail in het surreële, postindustriële decor, dat een kleurrijk, contrasterend, humoristisch of poëtisch element aan de omgeving toevoegde. Achteraf denk ik dat ik met juist dit soort beelden mijn eigen interpretatie geef van dit bijzondere gebied. Once upon a time is voor mij vooral een verhaal over de veerkracht en het aanpassingsvermogen van de bewoners, die van hun leven in deze verpauperde omgeving het beste proberen te maken.
Wat zijn jouw plannen / volgende stappen? Is het project afgerond en op welke manier wil je het naar buiten brengen?
We hebben samen gewerkt aan de editing van de foto’s voor een boekuitgave. Nu ligt er een dummy van Once upon a time waarmee ik een uitgever kan gaan benaderen. De afgelopen maanden heb ik ook veel research gedaan voor een nieuw project. Zodra het mogelijk is, ga ik door het Verenigd Koninkrijk reizen om een portret te maken van de Brexit Inbetweeners. Dit zijn jongeren die tijdens het referendum in 2016 te jong waren om te stemmen. Deze adolescenten (nu tussen de 18 en 22 jaar) hebben de Brexit geërfd en staan aan het begin van hun volwassen leven tijdens de nasleep van de pandemie.
NB: De boekpublicatie is inmiddels in voorbereiding en wordt in het voorjaar van 2023 verwacht.
Wat zijn verder jouw toekomstplannen als fotograaf?
Het klinkt misschien wat pathetisch, maar ik doe nu waarvoor ik op de wereld ben: het vertellen van verhalen over onderwerpen die me interesseren. Ik volg daarin mijn hart en intuïtie en zie wel waar het me gaat brengen. Dat het me de laatste tijd steeds beter lukt om een podium te vinden voor mijn projecten, is echt fantastisch. Mijn enige wens is dat ik op deze manier verder kan gaan, me kan blijven ontwikkelen en mijn werk kan blijven presenteren.
Op welke manier heeft deelname aan het expert programma bijgedragen aan de ontwikkeling van Once upon a time - of aan jouw ontwikkeling als fotograaf in het algemeen?
Het editen van foto’s voor een boek had ik niet eerder gedaan. Daar heb ik veel van geleerd. Ook heb ik met Morad open, gelijkwaardige gesprekken gehad over vraagstukken die project-overstijgend zijn: Waaraan is een foto van mij te herkennen? Laat ik wel voldoende van mezelf zien in mijn projecten? Morad prikkelt me met uitdagende vragen en geeft eerlijke feedback. Dat kan confronterend zijn. Tegelijkertijd weet ik dat als het ergens schuurt, dat ik daar nog iets heb te doen. De dialoog helpt dan om de zaadjes te planten voor mijn verdere groei als fotograaf.
