Het werk van alumna Daphne van de Velde wordt gekenmerkt door vernieuwende ruimtelijke cross-overs van fotografie met verschillende media. Met haar lichaam onderzoekt ze de grens als overgangszone tussen binnen en buiten. Ze experimenteert met verschillende media waarbij ze het platte vlak van de foto reconstrueert als een papieren huid. De huid die ontmoet, aanraakt, fysiek reageert, beschermt en isoleert. Ze grijpt intuïtief in totdat er kwetsbare fotocollages, sculpturen en installaties ontstaan. Het fysiek tastbaar maken van de huid, de grens van het lichaam met de buitenwereld en de ander kan omschreven worden als de beeldtaal van haar werk. Ze wil zichtbaar maken hoe we onze huid steeds meer gebruiken om het intieme niet naar buiten te laten komen, of om de ander niet naar binnen te laten komen. De werken visualiseren grenservaringen van intimiteit, het kwetsbare, tedere lichaam en zijn begeerte en verlangen. Een gevecht of een liefdesdaad, in haar werk is nooit helemaal duidelijk waar het lichaam in is verwikkeld.
Voordat je aan de Fotoacademie ging studeren, studeerde je aan ArtEZ en was je als danser actief. Wat deed je besluiten om aan de Fotoacademie te gaan studeren en welke ontwikkeling heb je hier doorgemaakt?
Aan ArtEZ heb ik een aantal jaren gestudeerd aan de Academie van Bouwkunst, ook heb ik daar de reguliere kunstopleiding gedaan en dans deed ik ernaast. Bouwkunst en dans zie je terug in mijn werk, ik zie de gevel van het lichaam als huis. De huid staat voor mij symbool voor dit kwetsbare tussengebied. Omdat ik altijd al geïnteresseerd ben in het verschil in gedrag van mensen binnen hun eigen privéruimte en in het openbaar, is dit het thema waar mijn werk over gaat. Dat was het al toen ik afstudeerde aan ArtEZ en dat is het nog steeds.
In de periode voordat ik aan de Fotoacademie ging studeren werd ik vaak gevraagd voor fotografie opdrachten en ik gaf ook les. Maar eigenlijk vond ik mijn kennis over fotografie na ArtEZ niet genoeg, zo kwam ik bij de Fotoacademie terecht.
Ik had ook zin om mijn vrije werk verder te ontwikkelen en weer naar buiten te brengen. Een tijd lang maakte ik geen werk en was ik niet actief in de hedendaagse beeldende kunstsector. Blijkbaar moest ik opnieuw starten met werk maken, omdat dit van groot belang was voor mij. Mijn ontwikkeling tijdens de opleiding aan de Fotoacademie en met name één docent (Matt de Groot) hebben ertoe bijgedragen om dat in te zien. Hoe hard de kritiek soms ook was, het maakte me uiteindelijk alleen maar sterker in wat ik zelf wil maken en vertellen.
Je bent in oktober 2020 cum laude afgestudeerd. 2 jaar later hangt je werk op UNSEEN. Zoals je zelf schrijft, een droom om jouw werk daar te kunnen laten zien. Zou je ons willen meenemen in de periode rondom jouw afstuderen? Wat kwam er op je af of wat waren voor jou belangrijke stappen?
De periode rond het afstuderen was heel raar. Een paar dagen voordat we de eindexamenexpositie zouden gaan opbouwen, hoorden we dat er door de corona maatregelen niemand mocht komen kijken. We hebben toen besloten om het wel op te bouwen en online een presentatie te maken. We konden niet anders, maar eigenlijk heb je daar niet zoveel aan, het eindexamenwerk was op deze manier helemaal niet goed te ervaren. Ik dacht toen dat de kans om je werk de wereld in te slingeren tijdens een examen wel voorbij zou zijn, maar het bleek wel gezien te worden. Doordat ik dat jaar ook een aantal prijzen heb gewonnen, kon ik toch een vliegende start maken.
Voor het ongoing project ‘Of me and you’ waarin je intimiteit onderzoekt, heb je een bijdrage van het Mondriaanfonds en Stroomversneller ontvangen. Ik las over het project en werd getriggerd door de prachtige zin: "All that is required to move from indifference to love is the courage to have our hearts broken”. Ik vroeg me af, is dat een conclusie of eerder een statement als uitgangspunt en op welke manier vertaal je dat in het werk?
Dat is een citaat van Nick Cave en is voor mij eerder een uitgangspunt. Ik wil verbeelden hoe wij onze huid steeds meer gebruiken om het intieme niet naar buiten te laten komen, of de ander niet naar binnen te laten dringen. Het werk verbeeldt de reactie op het opgesloten zijn in die eigen sfeer, afgesloten van de buitenwereld
Hoe moeilijk ik het zelf ook vind, ik wil me nadrukkelijk kwetsbaar opstellen. Als je je kwetsbaar opstelt, kan je beschadigd raken en is de kans dat je hart gebroken wordt groter.
Daar is moed voor nodig, het is makkelijker om je te verschuilen achter gepolijste schermlagen.
Ik zoek bewust de grens op tijdens het maken van mijn werk en mijn performances. Het reageren van mijn lichaam tijdens een performance met allerlei fysieke reacties die ik door controle uit te oefenen met mijn brein niet meer verborgen kan houden is onderdeel van hetgeen ik wil laten zien.
In september kunnen we je werk zien bij Art Gallery O-68 in Velp en tijdens UNSEEN. Er komt in november een solo in Naarden en in 2023 een overzicht tentoonstelling van jouw werk in Litouwen. Mooi nieuws voor de nabije toekomst! Heb je al nieuwe stippen op de horizon?
Met wat geluk komt Art Rotterdam 2023 er ook nog bij en dan vind ik het voor nu wel even genoeg. Als je werk op exposities zichtbaar is, rolt het op de een of andere manier aan één stuk door met nieuwe plekken waar ze het willen laten zien, met mij als maker erbij.
Dat is natuurlijk heel fijn, maar ook best zwaar. Het is een lastige wereld en het berooft me van mijn tijd, die ik liever wil investeren in het maken van nieuw werk.
