Column #23 'F.CK.RUMAG.LUBACH.R.L.S'

Ik weet het, de vorige keer heb ik overgeslagen. Zomaar een column, luchtig, licht cynisch en toch ook nog even de actualiteit meepikkend zat er even niet, maar nu een van dubbele lengte.

Alleen bleek ook dat niet makkelijk. Ik zat al snel op het driedubbele omdat er bij mij nogal wat ongenoegen is gegenereerd door wat er de afgelopen tijd in de wereld speelt, zij het niet overal even erg als ik de dagelijkse wereldkaart met getallen moet geloven.

Dus eerst het ongenoegen eruit.

Weg met de vraag of de mens al dan niet deugt, de mens is een dier en heb je je ooit afgevraagd of een koe deugt? Ik niet. Dat bij mooi weer niemand doet wat van ze gevraagd wordt laat zien dat de hypothalamus bij de meeste mensen de overhand heeft. En zeg niet dat ik daar geen verstand van heb, ik ben en blijf bioloog.

Weg met foute, in grijze gebieden opererende (lees jattende), domme mutsjes dragende, reclamemakers. Er zijn er natuurlijk die wel deugen, en misschien moet daar een keer een boek over geschreven worden. Ik heb al een titel ‘Niet alle reclamemakers deugen niet”.

Ik wou ook nog wat over DWDD schrijven, maar dat zou nooit zo goed zijn als wat Micha Wertheim al heeft gedaan.

Ook op Facebook slaat inmiddels de verveling toe en dan krijg je uitnodigingen voor ‘mijn belangrijkste tien platen of artiesten’, ‘mijn tien leukste herinneringen’, ‘mijn tien leukste exen’ en ga zo maar door. Misschien moet ik maar eens stoppen met Facebook.

Wat dan overblijft binnen de context van de Fotoacademie is waarom wij beeldmakers hier op aarde zijn. Bij een van de laatste exposities waar ik als bezoeker werd toegelaten stond ergens een uitspraak van een fotograaf dat je als beeldmaker niet anders kon zijn dan politiek links. Nu was dit een quote uit de jaren dertig van de vorige eeuw (over tien jaar een eeuw geleden!) en ik denk daar nog steeds over na. In eerste instantie persoonlijk. Mijn hart zit links en ook mijn invoelbaarheid voor de medemens, alleen is die medemens vaak niet zo mijn mededogen waard en hebben de politici van mijn kleur mij te vaak teleurgesteld dat ik oprecht niet meer weet waar ik met mijn invoelbaarheid heen moet. Ondertussen voel ik nog een boek aankomen: ‘Niet alle politici deugen niet’.

Wat bovendien veel studenten de afgelopen maanden hebben laten horen is dat fotografie zonder mensen lastig is. Verhalen konden niet worden verteld, want zonder mensen geen verhaal, iets wat Yuval Noah Harari (iemand die wel weet waar hij het over heeft) sterk benadrukt. Mensen zijn verhalenvertellers; ik gebruik liever het Nederlandse woord. Haal de mensen weg en je hebt geen verhaal, of het moet dat van jezelf zijn en dat houdt vaak veel te wensen over, al was het alleen maar omdat niet elk verhaal het waard is om gehoord te worden omdat er al zoveel van zijn. Dit zie je ook in de wereld van de literatuur: ‘Ik heb een boek geschreven en ik wil dat de wereld het leest, maar geen enkele uitgeverij is geïnteresseerd” - en ook dat is niet nieuw; luister maar naar ‘Paperback Writer’ van The Beatles (ik zou deze overigens gekozen kunnen hebben) - dus bezondigen ze zich aan self-publishing. Geen winkel wil het verkopen, dus doe ik het zelf wel. De mens is een verhalenverteller, maar het moet het wel waard zijn om gehoord te worden.

En dan het nu.

Het valt mij op dat al het nieuws, tot corona de media overnam, verstomd lijkt en bijvoorbeeld aangekondigde milieumaatregelen zelfs dreigen te worden opgeschort. Nu is dat ook niet meer nodig, de Himalaya is voor het eerst in dertig jaar weer te zien.

Maar wat vooral duidelijk is, is dat de actualiteit niet meer gefotografeerd wordt maar in livestream tot ons komt, via tv, laptop, tablet en smartphone. De goede lezer weet natuurlijk dat ik hier Appleproducten bedoel (toch weer een lichte verwijzing naar The Beatles), maar ik onthoud mij even van reclame.

Concerten, musea, persconferenties en herhalingen van sportwedstrijden uit de tijd dat de vraag niet was wanneer iemand zou winnen, maar wie.

En ondertussen moet ik iedereen op 1,5 meter afstand houden, zoomobjectieven bewijzen eindelijk hun nut.