Column #21 'Vogue'

Het was slechts een klein berichtje dat iemand op Facebook had gedeeld: in het januarinummer van de Italiaanse Vogue staan geen foto’s. Een eco-vriendelijker editie.

Normaal zouden daar “150 mensen, 20 vluchten, een dozijn treinritten en 40 wagens” voor nodig zijn, buiten de “lichten [..] die minstens 10 uur aanstaan”, “voedseloverschotten van de cateringbedrijven, massa’s plastic om de kleren in te pakken en elektriciteit om de batterijen van telefoons en camera’s op te laden”. Dus alleen maar illustraties, ook op de cover. Het bespaarde geld ging vanwege de zware overstromingen in Venetië naar een culturele instelling aldaar.

Dit geeft natuurlijk gelijk aanleiding om je (weer) eens af te vragen wat een foto eigenlijk is. Is de modefoto het kledingstuk, is het een afbeelding van het kledingstuk, verwijst het naar het kledingstuk of is het een verzameling van combinaties van diverse kleuren inkt? Je zou je zelfs kunnen afvragen of een in een medium geplaatst beeld nog wel dat beeld is of een verwijzing daarnaar. En wat is dan film?  

Misschien ben je al afgehaakt, maar de vraag is meer wezenlijk dan je denkt, dus kom maar weer terug. Een modefoto vraagt aandacht voor datgene wat gefotografeerd is, de kleding en/of de lifestyle, dus subcultuur. Je wilt dat ook (hebben of aan meedoen), aangezet door de afbeelding, maar dat is nu een tekening, en niet per se naar waarheid. Blijkbaar is dat voor de boodschap (lees verkoop) niet zo belangrijk. En dan slaan mijn gedachten op hol, want hoeveel zou je uitsparen als geen enkele beeldmaker meer op reis gaat, maar alles, dus ook het nieuws, naar waarheid tekent of schildert. Karl May en Winnetou.

En ik ben ook gelijk maar gaan besparen: 40 woorden gebruikt uit citaten en rond de 30 uit de rest van het nieuwsbericht. De overige woorden komen uit een woordenboek.